روزنوشته ها

پی نوشت1: چند روز قبل وقتی داشتم فیلم های اختتامیه جشنواره فجر را از آپارات و تیوال می دیدم ، برخوردم به یک تیزر و تبلیغ از کنسرت دوره ی باروک که کریستوف رضاعی خوانندگی آن را بر عهده داشت که چند ماه قبل برگزار شده بود. از نوع موسیقی جالب آن ها خوشم آمد. موسیقی بسیار صمیمی و زیبا. ( کریستوف رضاعی آهنگ ساز و نوازنده پیانو و خواننده هست . موسیقی 11 فیلم که همگی جزو آثار معروف سینمایی ایران هستند از جمله "در دنیای تو ساعت چند است؟" و "کنعان " آهنگسازی اوست.)

کلیپ مورد نظر «کنسرت آنسامبل گارگاه باروک»  بود که در آپارت می توانید ببینید.

پی نوشت 2: امروز هم مشغول گشت و گذار در مورد موسیقی باروک بودم . باخ، ویوالدی، هندل و آلبینونی از آهنگ سازان باروک بودند. در مطالعه هندل دیدم که سرود رسمی لیگ قهرمانان اروپا اثرِ تونی بریتن (Tony Britten) آهنگسازِ انگلیسی با اقتباس یا الهام از Zadok the Priest (زادوکِ کشیش) اثر هندل هست. هندل این اثر را برای تاج گذاری جرج دوم در سال 1727 نوشته است. بریتن سرود لیگ قهرمانان را در سال 1992 به سفارش UEFA به چهار زبان انگلیسی ، فرانسوی ، آلمانی و ایتالیایی (که ایتالیالی گویا فقط در بازی پایانی اجرا می شود(؟)) نوشت. در بعضی از بازی های نهایی این موسیقی به همراه ارکستر و گروه کر به صورت زنده اجرا شده است.

فیلم اجرای قسمتی ( فکر می کنم تنها قسمتی از اثر باشد و کامل نیست) از Zadok the Priest را می توانید اینجا تماشا کنید.

سرود لیگ قهرمانان را هم می توانید از اینجا دانلود کنید.

پی نوشت 3 : در قدم بعدی خواستم سرود رسمی لیگ برتر خودمان را هم بشنوم. یعنی در واقع خواستم مطمئنم بشوم که همانی که قبل از مسابقه های لیگ خودمون می شنویم همان آهنگ رسمی ما هست یا نه؟(می توانید آن را از اینجا بشنوید یا دانلود کنید.) این موسیقی فکر نمی کنم به سفارش صداو سیما و یا سازمان لیگ ساخته شده باشد ( احتمالا به سفارش دانلود شده است) چون در انتهایش متن های انگلیسی خوانده می شود تنها چند باشگاه وجود دارد که سرودهای سفارشی ساخته اند که از جمله ی آن ها تراکتورسازی است که اسفندیار قره باغی خواننده آن هست. برای تیم ملی فوتبال قبل از جام های جهانی موسیقی هایی سخیف ساخته می شود. حتی سرودهای قهرمانی ما هم چندان آثار قابلی نیستند.

اصل مطلب: تفاوت سطح لیگ ها و تیم های ایرانی با لیگ اروپا به شدت محسوس هست، چه در موسیقی و چه در خودِ فوتبال. نتیجه گیری با خودتان. این وضعیت و نگاه کمابیش در سایر عرصه های زندگی و فرهنگ ما وجود دارد و خیلی از مواقع برای ما کاملا طبیعی هست و اصلا به چشم نمی آید. تنها آن جایی که محصولات و میوه های نهایی یک تمدن را می بینیم مانند کودکی خواهان آن هستیم و بیش تر غبطه ی رفاه و ماشین های لوکس و سطح زندگی غربی ها را می خوریم و نه غبطه ی عقل و فرهنگِ شان را.