روزنوشته ها

من ، محمدجواد علی محمدی ، متولد 1369 هستم.

ریاضی-فیزیک را در سمپاد و برق را در سهند تبریز خوانده ام.

شعر و آواز و فلسفه و  روانشناسی و اقتصاد و خیلی چیزهای دیگر را دوست دارم.

و همچنین دوست دارم از نوشتن این قسمت فرار کنم. به دو دلیل:

دلیل اول: تا آن ها که مرا می شناسند بدون پیش فرض از من بخوانند و آن ها که مرا نمی شناسند با شناختن من پیش فرض های جدید برای خود نسازند تا به این ترتیب جان سخن درک شود نه جان گوینده. البته اینها خیلی از هم جدا نیستند.

اما هر چه می اندیشم گریزی نیست که انسان حس تقسیم بندی و دسته بندی خود را کنار نگذارد و تا هست درگیر حجاب های خود خواهد بود همانگونه که خود نیز چنینم.

دلیل دوم: مطمئنا با هر بار خواندن چنین متنی ( و همینطور کل وبلاگ ) از نازل بودن و غیر جذاب بودن مطالب خود رنج خواهم کشید. اما دقیقا به همین دلیل هست که خواستم وبلاگی داشته باشم تا بنویسم. گفته اند که بنویس تا سبک شوی. نوشتن برایم در اینجا همین کار را دارد به علاوه این که با دیدن مطالب خود -خارج از ذهن خود - مانند نقاشی خواهم بود که اثر خود را به عنوان بیننده از دور می بیند و خواهم دانست که چندان ایراد هست که ندیدن به!

و هرچه هست بیش ترین خواننده مطالبم همیشه خودم خواهم بود پس نوشتن معرفی و مرام نامه ام مرا به یاد اولین ایده های کارم خواهد انداخت .

در این دفترچه از زندگی و آنچه می بینم خواهم نوشت تا تمرین نوشتن کنم و تمرین یادگرفتن برای نوشتن ، می دانم نسل بشر فراموش کار هست. با نوشتن بهتر می تواند بیاندیشد و جز با گفتگو رشد نمی کند!

به خود قول خواهم داد صداقتم را در نوشته هایم فدای فهم غالب جامعه نکنم چرا که می دانم جز با این نمی توان راه را برای گفتگو و حل نا فهمیده ها گشود.

اینجا بهانه ای خواهد شد تا بدانم حرف هایم و افکارم در دسترس جهانیان خواهد بود پس باید مطالعه کنم!

بهانه ای است برای مطالعه و به اشتراک گذاشتن مطالعاتم در کتاب های جاندار و بی جان و کتاب های کاغذی و غیر کاغذی

بهانه ای برای زیاد نوشتن به جای کوتاه نویسی .

تا یادم باشد برای کسی می نویسم که حرفم را می فهمد . چون کلامم معجزه نیست تا خاص و عام را شامل شود.

و تا یادم باشد خیلی خوب نمی نویسم پس خیلی خوب هم فکر نمی کنم پس باید سعی کنم ابتدا فکر و به تبعش نوشتنم را بهتر کنم .

اما شاید بگویید برای دانستن ضعف ها و ثبت خاطرات فکری ضرورتی ندارد که آن را نوشت و برای همگان منتشر کرد و می توان با نوشتن در دفترچه ای خصوصی به همین مقصود رسید. من در جواب خواهم گفت در این صورت چون آرایشگری خواهم بود که بدون آیینه کار می کند.